دفتر خاطرات

باز منم و تاریکی شب! چیزی تغییر نکرده است!
تنها تو مرا ترک نکرده ای! ای مهربان دفترم وفای تو به من قابل ستایش است. در خانه که بودم، هر شب در چنین ساعاتی با تو دردل کرده ام و تو چه خوب همه را بدون کم و کاست برایم محافظت کرده ای.
اکنون در این دیار غربت، باز هم در همان ساعات پشت میزم می نشینم و با توام...اگر چه میز و صندلی ام عوض شده است اما تو همان دفتر محبوب منی که سالها از تو مواظبت کرده ام! می دانم باز این منم که روزی تو را ترک خواهم گفت. اما چگونه؟ تو همه زندگی من را در بر داری! هر ورقت برایم داستانی بس ارزشمند است!
با خواندن هر یک از داستانهایت چراغی در سقف خانه وجودم روشن می شود و مرا از تاریکی نجات می دهد.
همه را ترک کرده ام تا بلکه مزه تنهائی را بچشم، خدائی شوم، صدای قلبم را بشنوم، زندگی را بفهمم، پرواز را تجربه کنم...اما اکنون دریافته ام که هنوز تنهای تنها نیستم، تو با منی و در اندرونت هزاران دنیای زیبا را جای داده ای!
بارها خواسته ام که تو را نیز ترک کنم تا شاید تنها شوم! اما تو مهربان تر از آن هستی که مرا رها کنی! گوئی که تو مرا بهتر از همه شناخته ای و بدرستی می دانی که من طاقت تنهائی را ندارم و دائما به من یادآور می شوی که تنهائی از آن خداست و بس!
براستی ای دفتر خوب من چه بزرگوارانه غم، شادی و عصبانیت مرا در خود فرو داده ای و در عوض آرامشی به من ارزانی داشته ای که گرانبها تر از طلاست!
پس با من بمان تا با تو به دنبال چشمه حیات باشم!